Beste ziekenhuisbestuurders en directeuren,

Deze brief schrijf ik jullie vanuit mijn hart en ziel. Ik richt me tot jullie in mijn belang, maar zeker ook in het belang van de samenleving.

De afgelopen jaren zijn er enorme bezuinigingen op de zorg doorgevoerd. Wat mij betreft onverantwoorde en onmenselijke bezuinigingen. Ik ben niet bij die besluitvorming betrokken en kan dus de reden slechts gissen. Het zou zomaar kunnen zijn dat de er twee redenen voor deze kaalslag zijn. Op de eerste plaats simpelweg geld. Om de een of andere reden is geld uitgeven aan de zorg kennelijk niet echt belangrijk meer. De tweede reden die mogelijk ten grondslag ligt aan de bezuinigingen heb ik heel lang voor onwaarschijnlijk en zelfs onmogelijk gehouden. Helaas constateer ik nu dat die tweede reden volle bak in uitvoering is. Door de zorg financieel uit te kleden, is het al jaren niet meer mogelijk de inwoners van Nederland de benodigde zorg te leveren. Nu daar de ‘coronacrisis’ bijkomt, zijn de rapen helemaal gaar. En heeft de overheid de mogelijkheid zeer ingrijpende maatregelen te nemen, die zoals ook jullie weten, helemaal niets met gezondheidszorg te maken hebben. De maatregelen zorgen voor meer controle over mensen én voor tweedeling in de samenleving. De invoering van de Coronapas zorgt voor uitsluiting en discriminatie. En is een stap naar totale controle over mensen en hun gedrag. Allemaal met als argument dat het gaat om de volksgezondheid. Terwijl elk weldenkend mens weet en voelt dat dit grote onzin is.

Waarom richt ik me tot jullie?

De reden dat ik me tot jullie richt, kent een aantal aspecten. Het zou kunnen dat jullie het niet prettig vinden deze te lezen. Toch nodig ik jullie van harte uit mijn overwegen te lezen en ze tot je ziel te laten doordringen.

Medeverantwoordelijkheid

De wat mij betreft onmenselijke bezuinigingen zijn door de overheid bedacht en geïnitieerd. Ik heb het dan niet alleen over het korten van budgetten, maar zeker ook over het sluiten van ziekenhuizen.

Jullie als bestuurders van ziekenhuizen hebben al die bezuinigingen laten plaatsvinden. Het verzet tegen de mensonterende plannen van de overheid, was niet of slechts zwak aanwezig. Dat maakt jullie medeverantwoordelijk voor alles wat gebeurd is. En niet zo’n klein beetje ook.

Vanuit deze kijk begrijp ik dat er nog steeds veel bestuurders zijn, die de overheid wanhopig blijven volgen. Als je dat niet doet, geef je immers toe dat je in het verleden onjuiste besluiten genomen hebt. Dat je niet goed opgelet hebt en je verantwoordelijkheid niet genomen hebt of er zelfs voor weglopen bent. Dat is misschien te groot om te zien. Dat begrijp ik. Voor dit fenomeen is een woord: Cognitieve Dissonantie. Maar gelukkig: je kunt altijd anders gaan handelen en alsnog je verantwoordelijkheid nemen.

Geven en nemen : salarissen

Daarnaast speelt de salariëring van uitvoerenden een grote rol in de afbraak van de zorg. Met de salariëring van directieleden, bestuurders en specialisten is in mijn ogen eveneens iets mis. Ik schrijf dit op basis van mijn HBS kijk op het even. De S staat voor systemische uitgangspunten. Een zeer belangrijke daarvan is dat er in elk systeem (dus ook in ziekenhuizen) een juiste balans hoort te zijn tussen geven en nemen. Kijkend naar dat wat de uitvoerenden geven (hun inzet) en dat wat zij nemen (het salaris) is er wat mij betreft sprake van disbalans. Er wordt meer gegeven dan genomen. Deze disbalans zorgt gegarandeerd voor gedoe in het systeem.

Het nemen van bestuurders, directieleden en specialisten kent wat mij betreft ook een disbalans. Daar wordt veel meer genomen dan gegeven. En natuurlijk kun je hierover een heel verhaal houden over verantwoordelijkheden en afbreukrisico. Ik ben slim genoeg om dat te zien en te begrijpen. Voor mij mogen de ‘hogeren’ dan ook zeker meer betaald krijgen dan de ‘uitvoerenden’. Maar waar ligt de grens? In mijn ogen is er dus in de hele zorg, zowel bij de uitvoerenden als de besluitvormers sprake van een grote disbalans tussen geven en nemen. Met als gevolg dat het systeem, het ziekenhuis dus, niet juist kán functioneren.

Rangorde : besluiten

Als je systemisch in het leven staat, speelt naast geven en nemen ook rangorde een rol. Rangorde gaat niet over hiërarchie of over belangrijkheid. Het gaat over wie het beste thuis is in een bepaalde materie. In bepaalde onderwerpen. Hét hoofdonderwerp, dé basismaterie in de zorg is de ‘zorg voor een zieke mens’. Mensen die in dit onderwerp het beste thuis zijn, zouden de meeste invloed horen te hebben. Dan pas kan een systeem dat in balans is ontstaan. Helaas is hier in de zorg, vooral door de gigantische schaalvergroting, geen sprake meer van. De besluitvormers in de zorg (en helaas ook binnen de overheid) zijn geen mensen meer die weten en voelen wat de ‘zorg voor een ziek mens’ inhoudt. Met alle respect voor jullie als bestuurders, directieleden en specialisten, jullie zijn niet degene die weten wat er écht speelt rondom en in een ziek mens. In systemisch jargon: jullie zijn niet de hoogste in rangorde op de ‘zorg voor een ziek mens’. Op andere vakgebieden zijn jullie wél hoogste in rangorde. De specialist is hoogste in rangorde op zijn specialiteit. Maar dat is slechts een klein deel van de zorg voor de zieke mens. De meeste bestuurders zijn juristen, economen, ICT’ers en deskundigen op allerlei vakgebieden. Die steeds harder nodig werden als gevolg van de schaalvergroting, maar die an sich niets met de zorg voor een ziek mens te maken hebben. En de medisch deskundigen binnen besturen en directies zijn ook al lang hun directe voeling met de zorg voor een ziek mens kwijtgeraakt.

De aansturing van ziekenhuizen en zorginstellingen wordt dus gedaan door mensen die niet ‘hoogste in rangorde’ zijn.  Dat geeft naast de al eerder genoemde verstoring op geven en nemen een hoop gedoe. Waardoor het systeem nog verder uit balans raakt en…blijft.

Plek : informatie delen

Het zou mooi zijn als jullie als bestuurders inmiddels in de gaten zouden hebben, dat veel besluiten van de overheid gebaseerd zijn op een eenzijdige interpretatie van cijfers. Daarnaast wordt simpelweg regelmatig onjuiste informatie verstrekt. Over het nut en de (on)mogelijkheid met een PCR-test vast te stellen of iemand Corona heeft en of iemand het virus nog kan overdragen. Over de formele status van vaccins, hun goedkeuring en hun werking. Over het aantal mensen dat AAN Corona overleden is. Jullie zullen nu toch ook wel weten dat er zeer weinig mensen AAN Corona overlijden. Het gaat meestal om mensen die onderliggend lijden hadden, er Corona bij kregen en uiteindelijk MET Corona overlijden. Nee, de overheid, gesteund door de MSM en ook door jullie, blijft roepen dat er zeer grote aantallen mensen aan Corona overleden zijn. Dat, beste bestuurders, is dus gewoonweg desinformatie.
Nu er volop geprikt wordt, is er geen enkele informatie over de bijwerkingen van de vaccins. En er wordt geen woord gerept over de- ook jonge – mensen die (oh toeval) ná een vaccin overlijden. Wederom desinformatie.

Voor dit laatste deel zijn jullie vet medeverantwoordelijk. Op de een of andere manier gelden er in ziekenhuizen formele of door grote werkgeversdruk opgelegde, informele zwijgplichten. Vaak onder het mom van ‘medische informatie mag niet gedeeld worden’. Gold dat  niet rondom de ‘Coronazieken en doden’? En hoe zit het met het delen van de medische en daardoor privacygevoelige informatie rondom wel of niet gevaccineerd zijn?

En dan kom ik bij het systemische uitgangspunt Plek. Alles en iedereen hoort een plek te hebben. Alle informatie die beschikbaar is dus ook. De overheid censureert en doet er alles aan informatie die hen niet welgevallig is, uit de wereld te bannen. En jullie doen daar aan mee. Door niet de juiste of alle informatie te delen. Door niet te melden dat de IC’s niet steeds opnieuw vol liggen met Coronapatiënten en dat degene die er wel liggen in meerderheid wél gevaccineerd zijn.

Wat maakt dat jullie niet open een eerlijk communiceren? Heeft dat iets met jullie medeverantwoordelijkheid voor alle ellende te maken? Of speelt de invloed van overheid en Big Pharma een grote rol? Of vormt de angst voor jullie baan, status, aanzien, macht en inkomen een onneembare horde?

Vergeet alsjeblieft niet dat een zwijgplicht of iets wat daarop lijkt altijd met het verstand te maken heeft. Dat wat een mens uiteindelijk menselijk maakt, is het toelaten van je ziel. En elke ziel is op zoek naar alle informatie die beschikbaar is. In de huidige maatschappij is het een wanhopige zoektocht, omdat de mensen die de samenleving zouden moeten dienen (de overheid), juist het tegenovergestelde doet.  Elk uniek mens heeft recht op álle informatie. Op basis waarvan een eigen afweging gemaakt kan worden. Dan pas kan in alle menselijke vrijheid een besluit genomen worden wat te doen of te laten. De vrijwillige deelname aan het medisch experiment is dus helemaal niet vrijwillig omdat niet alle informatie beschikbaar is. Deze sluikse poging van de overheid om de Code van Neurenberg te omzeilen, is dan ook jammerlijk mislukt.

Gelukkig zie ik her en der ziekenhuizen voorzichtig meer informatie gaan delen. Wat mij betreft vanaf nu: volop bak openheid.

Uitnodiging

Beste bestuurders en zorg-besluitvormers, ik kan me voorstellen dat dit geen tekst is waar jullie op zaten te wachten. Wat mij is het de realiteit. Een realiteit die er mede voor zorgt dat de samenleving totaal ontwricht aan het raken is. De overheid zorgt voor tweedeling. En zet mensen tegen elkaar op. Een oude en bekende vorm van ‘leidinggeven’. Karel de Grote deed het al: verdeel en heers.

Beste besluitvormers, van harte nodig ik jullie uit jullie de (naar ik hoop) onbewuste bijdrage aan het misdadige plan van de overheid per direct te stoppen. Richt je weer op dat waar je voor betaald wordt: zorg voor een ziek mens. Zet je weer volledig in voor het op orde krijgen van de zorg. Qua goed bereikbare locaties, qua budgetten, qua menselijke bezetting en salariëring en qua zorg die niet alleen gebaseerd is op dat wat de overheid (en achter de schermen Big Pharma) roepen. Zorg dat de zorg niet langer een verdienmodel is.

En zorg weer voor menselijke zorg. Waarin iemand die ziek is geen diagnose is, maar een mens dat uit balans is. Waar mensen uitgenodigd worden zelf te onderzoeken wat zij kunnen doen om hun disbalans, hun ziekte te kunnen verminderen of beëindigen. Waarin mensen uitgenodigd worden zelf verantwoordelijkheid te nemen. Zoals ik jullie uitnodig je verantwoordelijkheid te nemen.

Het tij keren kunnen we alleen met z’n allen. Wel of niet gevaccineerd.

Als het niet lukt de overheid – die inmiddels op ramkoers ligt – te stoppen, verdwijnt elk sociaal én menselijk aspect uit de samenleving.

Het zou geweldig zijn als jullie, met mij en iedereen, er mede voor kunnen zorgen dat Nederland weer een échte democratie wordt, waarbij dat waarvoor Nederland ooit bekend stond terugkeert: tolerantie. Naar elk mens.

Eerder nodigde ik al redacteuren  en journalisten uit. Ook richtte ik me tot bedrijven, verenigingen en elk mens. Laten we de handen ineen slaan. Nu het nog kan!

Mocht jullie eens verder van gedachten willen wissen over mijn kijk op leven en dood en dus ook op de zorg: voel je welkom een afspraak te maken.

Tot slot

Er is een Turks gezegde dat zegt: Al ben je nog zo ver gevorderd op de verkeerde weg: keer om! Daartoe nodig ik jullie per direct uit.

Disclaimer

De vitamine HBS (Holistisch, Boeddhistisch en Systemisch), is de basis voor mijn leven én mijn werk. Deze manier van in het leven staan, geeft een andere kijk op leven én dood. En alles wat daar tussen zit. Geen betere kijk dan velen hebben, geen slechtere, maar een andere. Voor mij wel dé juiste kijk!

Mijn teksten zijn nooit gericht op het overtuigen van wie dan ook, maar op het benoemen van mijn realiteit en het delen van mijn kijk op allerlei onderwerpen. Dat geldt voor alle teksten en inspiraties die ik schrijf. Ik verlang van niemand, verwacht het zelfs niet, dat mijn waarheid onderschreven wordt. Dat hoeft niet en het kan wellicht niet eens.

Ik nodig iedere lezer uit mijn tekst te lezen en daarvan niets klakkeloos aan te nemen. Tegelijkertijd nodig ik iedereen ook uit, deze niet zonder meer af te wijzen. Ik wens elke lezer toe dat het lukt mijn kijk en alle andere kijken open te beschouwen, te doorgronden, te wegen en op basis daarvan een eigen kijk te laten ontstaan. En op basis van die eigen kijk bewust in het leven te gaan staan.

Veel leesplezier.