Inleiding

De vitamine HBS (Holistisch, Boeddhistisch en Systemisch), is de basis voor mijn leven én mijn werk. Deze manier van in het leven staan, geeft een andere kijk op leven én dood. En alles wat daar tussen zit. Geen betere kijk dan velen hebben, geen slechtere, maar een andere. Voor mij wel dé juiste kijk!

Mijn teksten zijn nooit gericht op het overtuigen van wie dan ook, maar op het benoemen van mijn realiteit en het delen van mijn kijk op allerlei onderwerpen. Dat geldt voor alle teksten en inspiraties die ik schrijf. Ik verlang van niemand, verwacht het zelfs niet, dat mijn waarheid onderschreven wordt. Dat hoeft niet en het kan wellicht niet eens.

Ik nodig iedere lezer uit mijn tekst te lezen en daarvan niets klakkeloos aan te nemen. Tegelijkertijd nodig ik iedereen ook uit, deze niet zonder meer af te wijzen. Ik wens elke lezer toe dat het lukt mijn kijk en alle andere kijken open te beschouwen, te doorgronden, te wegen en op basis daarvan een eigen kijk te laten ontstaan. En op basis van die eigen kijk bewust in het leven te gaan staan.

Veel leesplezier.

Einde van een tijdperk

Jarenlang gaf ik tot volle tevredenheid van de opdrachtgever (de directeur van een opleidingsinstituut), collega trainers en deelnemers, mede vorm en inhoud aan een nascholing van een opleiding, waarin mensen geleerd wordt hoe zij anderen, die met ongewenst gedrag te maken hebben, kunnen opvangen en begeleiden.

Eén van de veel voorkomende ongewenste omgangsvormen is discriminatie. Dit naast pesten, agressie of geweld en seksuele intimidatie. Een vorm van discriminatie is uitsluiting. Het College voor de Rechten van de Mens omschrijft discriminatie als “het anders behandelen, achterstellen of uitsluiten van mensen op basis van (persoonlijke) kenmerken”. Wat mij betreft is een mening, een standpunt, een zeer persoonlijk kenmerk.

Eigen mening

Elk mens heeft recht op een eigen mening. Ook het recht deze mening te delen is één van de basisuitgangspunten van een democratie. Daar maak ik volop gebruik van. Velen van jullie weten hoe ik denk over wat nu rondom Corona speelt. Ik ben daar open in en duidelijk over en deel deze mening graag. Althans als de Social Media vinden dat mijn mening gedeeld mag worden. En daar wordt nog al eens een stokje voor gestoken. Censuur? Zo werd deze foto met begeleidende tekst van mij door Facebook als strijdig met ‘hun beleid’ gezien en kreeg ik een waarschuwing.

Met verbazing heb ik dan ook de motivatie van de directeur van het opleidingscentrum voor het stoppen van onze samenwerking gelezen. Om te beginnen vind ik het bijzonder dat deze samenwerking per mail beëindigd is. De directeur gaf aan niet voor een gesprek gekozen te hebben, omdat hij na het lezen van mijn nieuwsbrieven niet langer de illusie heeft dat wij elkaar zullen verstaan. Een aanname. Wat hij daarmee bedoelt weet ik niet, maar voor mij betekent “elkaar verstaan” minimaal dat je respect voor elkaars standpunt hebt. Jammer genoeg heeft hij dat kennelijk niet voor mij en mijn mening. Hij vindt dat wat ik doe polariserend. Dit als reactie op mijn standpunt, waarin ik onderbouwd aangeef dat m.i. de overheid polariserend bezig is. Hij wil niet dat zijn opleidingsinstituut met mij geassocieerd wordt. Hij wil dus vanwege mijn mening niet met mij in verband gebracht worden. In zijn afscheidsmail verwijst hij nadrukkelijk naar ‘mijn wereld’, waarmee hij m.i. onderscheid maakt tussen ‘zijn wereld’ en ‘mijn wereld’ om duidelijk te maken dat wij niet matchen. Als dat geen polariseren is……

Bron van de scheiding

De scheiding der wegen wordt niet veroorzaakt door verschil van inzicht in vakinhoudelijke zaken, maar op basis van de kijk naar Corona en het beleid daaromheen. Het heeft dus niets te maken met het opleidingsinstituut of de rol die ik daarbij speel(de). Wat mij betreft is dat wat nu tussen mij en de directeur gebeurt, één van ernstige gevolgen van dat wat de besluitvormers allemaal bedacht hebben. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken (want besluitvormers en hun regievoerders zijn slimme mensen), dat de enorme splitsing die inmiddels diep in de samenleving zichtbaar wordt, één van de doelen van het beleid is. Een mooi voorbeeld van Divide et Impera:  Verdeel en heers.

Wat mij betreft heeft de directeur het volledige recht op zijn mening en het recht op basis daarvan te handelen. Hij is immers directeur van dat opleidingsinstituut en daarmee bepaalt hij met wie hij wel of niet samenwerkt. Alle respect. En hij is een volwaardig mens.
Kijkend naar wat in Nederland gaande is, zie ik wel een overeenkomst met de Corona aanpak. Ook daar bepalen de besluitvormers met wie ze samenwerken. Ook dáár wordt er niet de moeite genomen naar andersdenkenden te luisteren. En er wordt zeker niet samengewerkt met mensen met een andere mening. Terwijl samenwerken met andersdenkenden juist meerwaarde en diepgang kan brengen. Een groot verschil is wel dat de overheid de steun van MSM en Social Media heeft, die er mede voor zorgen dat de niet-gewenste informatie niet of moeilijk  gedeeld kan worden. Die macht heeft de directeur niet.

Verbazing en verbijstering

Mijn verbazing, beter gezegd mijn verbijstering, zit hem vooral in de relatie tussen dat wat hij in zijn opleidingen verkondigt en zijn handelen als directeur en mens. Hij doet dus als mens én als directeur aan uitsluiting. En het feit dat hij in zijn opleidingen communicatie als iets zeer belangrijks bestempelt en daar in dit verhaal zelf weinig moeite voor gedaan heeft. Erg jammer.

Opleidingen geven bestaat niet alleen uit het overdragen van de manier van werken die jij juist acht. Het gaat met name om het léven op de manier die jij juist vindt. Als daar grote verschillen in zitten, zoals in mijn ogen nu het geval is, wordt je verhaal ongeloofwaardig en komt er een moment dat je alleen achter blijft. Ik gun dat niemand, zeker deze directeur niet.

Beweegredenen

Ik kan slechts gissen naar de diepere beweegredenen van zijn handelen. Er is immers geen gesprek geweest. Het zou zo maar eens angst kunnen zijn. Angst voor ziekte, angst voor de dood, angst voor minder deelnemers aan de opleidingen en dus minder inkomsten, angst voor verlies van macht, aanzien of status of angst voor menselijke uitsluiting. Als dat laatste het geval is, doet hij juist een ander aan, waar hij onbewust wellicht bang voor is.

Ik heb hem al eerder uitgenodigd eens op een andere manier naar dat wat is, te kijken. Die uitnodiging blijft bestaan, al gebiedt de realiteit mij te zeggen dat ik op dit moment niet sta te juichen om daarover met hem in gesprek te gaan. Daar heeft zijn professionele, maar zeker menselijke uitsluiting wel voor gezorgd. Op dit moment ga ik er verder geen energie in steken.

Plek

In een eerdere inspiratie schreef ik over plek en de omgevingsdruk. Ik schreef toen dat ik er rekening mee hield dat de uitsluiting zou toenemen. En dat dit ook een groot voordeel heeft: je leert mensen écht kennen. Respecteren mensen jou en jouw mening…….of niet.
In dit geval dus niet.

Het zij zo. Voor mij is dit geen reden om mij anders te gaan gedragen dan ik wil, bij mij past of wat ik juist vind. Dan maar in dát systeem geen plek. Ik huldig namelijk het motto: beter geen plek, dan een aangepaste en daardoor onjuiste plek.

Tot slot

Ik wens de directeur, zijn opleidingsinstituut en de medewerkers daarvan veel plezier en succes met het geven van opleidingen en nascholingen.

De directeur als mens wens ik een mooi en in balans zijnd leven toe. En dat hij de moed heeft op zoek te gaan naar de échte reden van het uitsluiten van een ander mens. En als daar angst een rol speelt, gun ik hem het lef te onderzoeken om welke angst het gaat en wat hij kan doen om die angst achter zich te laten. Ook zou ik het geweldig vinden als hij vorm en inhoud gaat geven aan practice what you preach.