Moe zijn

Iedereen is weleens moe. Dat hoort bij het leven. Niet alleen bij een mensenleven. Elk levend wezen is afwisselend moe en niet moe. Met moe zijn is dan ook helemaal niets mis. Met altijd of onverklaarbaar moe zijn, wel degelijk.
‘Gewone’ moeheid heeft een functie. Het is een waarschuwing. Om rust te gaan nemen. Elk ander levend wezen dan de mens luistert naar dat signaal. In en rond De Roestenburgh lopen nogal wat niet menselijke wezens rond. Paarden, honden, een poes en een toom kippen. Dat is dan het georganiseerde deel. Vrij rondom vliegt en wandelt ook van alles rond. Nog nooit heb ik een oververmoeid exemplaar gezien.

Menselijke vermoeidheid

Mensen wel. Ik zie erg veel mensen die oververmoeid zijn. In mijn directe omgeving en ver daarbuiten. Met zien bedoel ik niet alleen visueel waarnemen. Ik bedoel het als volledig waarnemen. Met alle zintuigen. Dus ook met mijn gevoel / intuïtie. Misschien vraag je je af wát ik dan waarneem.
Ook als je je dit niet afvraagt, ga ik het je vertellen.

Visueel zie ik mensen die futloos, traag, teneergeslagen of prikkelbaar zijn. Daarnaast voel en ervaar ik dat veel mensen over weinig energie beschikken. Dat komt niet omdat ik hooggevoelig ben. Dat komt omdat ik naast mijn verstand mijn intuïtie toelaat. Dat kan iedereen. Jij ook.

Een systemische kijk op vermoeidheid

Is dat wat ik waarneem dan altijd oververmoeidheid? In ieder geval speelt oververmoeidheid een rol. Met als toevoeging dat op de vermoeidheid vaak nog allerlei verstoringen gestapeld zijn. Of misschien zijn die verstoringen juist verstopt onder die vermoeidheid.
Een verstoring is een systemisch basisprincipe dat uit balans is. Helaas…. voor veel mensen bestaan deze basisprincipes gewoonweg niet. Een mens is er zich dan ook gewoonweg niet van bewust.  En dat is jammer, want de systemische basisprincipes zijn bij iedereen in het onbewuste aanwezig. En ze zijn er altijd. Dag en nacht. Of je het leuk vindt of niet.

De oplossing is makkelijk: zorg ervoor dat de informatie uit je onbewuste in je bewuste komt. Dan kun je iets met die systemische krachten doen. Je kunt ze niet veranderen. Maar je kunt er wel rekening mee houden. En er liefdevol mee spelen.

De systemische uitgangspunten zijn niet grijpbaar en niet bewijsbaar. En daar gaat een menselijk verstand niet mee akkoord. Iets moet namelijk grijpbaar en bewijsbaar zijn voordat een verstand er iets mee wil doen.

Ik noem dat bijzonder omdat zo’n beetje alles in een mensenleven niet bewijsbaar is. Natuurlijk heeft het verstand voor alles en nog wat bewijzen. Maar wat ís een bewijs? En wat hebben we er aan? De mens heeft bewezen dat een boom groeit. En? Zou de boom niet groeien als het niet bewezen was? En wat is precies bewezen? En waarom willen we dat weten? Omdat het verstand het wil (be)grijpen……

En hier zou zomaar eens een bron van structurele oververmoeidheid kunnen liggen. Wij als maatschappij vragen erg veel van de deelnemers aan die maatschappij. Met name van het verstand. Veel deelnemers vragen zich niet af wat ze écht willen, maar voldoen gewoonweg aan de verwachtingen. Zo hoort het nu eenmaal!

Maatschappijleden worden geacht actief te zijn. Mee te doen. Zeker op verstandelijk niveau. Er moet gewerkt en gepresteerd worden. Er moet immers geld verdiend worden. Zodat je als maatschappijlid kunt laten zien dat het je gelukt is. Dat je erbij hoort. Door een groot huis te bewonen, een dure auto te rijden, dure kleding en sieraden te dragen. En regelmatig dure vakanties te boeken.

Ver – van – moeheid

Terug naar de dierenwereld. Daar geldt die prestatiedrang op het materiële niveau niet. Een dier wil alleen presteren als de voortplanting in het geding is. Mooi, sterk en verleidelijk zijn als de soort in stand gehouden moet worden. Een volledig natuurlijk proces.

Zou het een idee zijn, als mens eens op een andere manier naar de wijze waarop je aan de maatschappij deelneemt te gaan kijken? Met die andere kijk bedoel ik een holistische en systemische kijk. Als je je verdiept in de holistische en systemische uitgangspunten dan garandeer ik je een andere kijk op de manier waarop je in het leven staat.

Je creëert de mogelijkheid vermoeidheid anders te gaan benaderen.
In plaats van vermoeidheid zou het dan zo maar eens  VER – VAN – MOEHEID kunnen worden.

Waarom zou je het niet proberen? Ben je misschien te moe…. ?